Το Σοφικό βρίσκεται 12 χλμ βορειοανατολικά του Διδυμοτείχου, ενώ απέχει 5 χλμ από τις όχθες του ποταμού Έβρου.

Το Σοφικό είναι νέο χωριό, που δημιουργήθηκε το 1923, με την εγκατάσταση προσφύγων από την Ανατολική Θράκη. Μέχρι το 1961 ο συνοικισμός αποτελούνταν από δυο οικισμούς το Νέο Λιλή και το Νέο Κωστή. Κατά την απογραφή του 1961 χαρακτηρίστηκαν πρώτη φορά ως ενιαίος οικισμός με το όνομα Σοφικό.

ΛΙΛΗ

Ελληνικό χωριό που η τουρκική ονομασία του ήταν Λουλούκιοι, Λουλού ή Λουλή. Υπαγόταν διοικητικά στη Μακρά Γέφυρα(Ουζουν Κιουπρού) και εκκλησιαστικά στο Διδυμότειχο. Υφιστάμενο τις συνέπειες του δόγματος του εκτουρκισμού της αυτοκρατορίας με ομαδικό εκπατρισμό και προγραμματισμένη εξόντωση των εθνικών ομάδων εκτοπίστηκε από την νεοτουρκική κυβέρνηση το Σεπτέμβριο του 1915 και διασκορπίστηκε ανά την υποδιοίκηση Μαλγάρων. Το Χειμώνα του 1915 οι Λιλιώτες δεινοπάθησαν λόγο πείνας. Από τις αρχές του 1916 άρχισαν να φεύγουν από το Καντζελί. Διανύοντας μιας μέρας δρόμο πέρασαν στο Διδυμότειχο που ήταν υπό Βουλγαρική κατοχή και μπορούσαν πλέον να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους γιατί ο κάμπος του Λιλή ανήκε στην Βουλγαρία ενώ το χωριό στην Τουρκία. Από το 1919 άρχισαν να επιστρέφουν στο χωριό τους όπου έδιωξαν τους Τούρκους που είχαν εγκατασταθεί στα σπίτια τους.

ΚΩΣΤΗ

Ελληνικό χωριό που η τουρκική ονομασία του ήταν Ιστρέμκιοι ή Σερέμκιοί. Υπαγόταν διοικητικά και εκκλησιαστικά στο Διδυμότειχο. Δεν μαρτυρείτε πουθενά διωγμός ή εκτοπισμός. Με την τουρκοβουλγαρική συνθήκη του 1915 το χωριό παραμένει υπό βουλγαρική κατοχή. Φεύγοντας όμως οι τούρκοι τους πήραν ότι είχαν και δεν είχαν (ζώα, υπάρχοντα) με αποτέλεσμα να υπάρχουν προβλήματα διαβίωσης και το χωριό να φτάσει στα πρόθυρα της πείνας. Σώθηκαν μόνο με την βοήθεια των βουλγάρων.

Οι δεκαετίες του 1920 και του 1930 στο σημερινό Σοφικό υπήρξαν χρόνια σκληρής δουλειάς. Κατασκευή ψαθών – τις οποίες χρησιμοποιούσαν σαν χαλιά – από σάζι, το χόρτο που μοιάζει με καλάμι, ήταν η κύρια πηγή εισοδήματος.

Μια πρώτη ανάγνωση των επιθέτων των κατοίκων θα δημιουργούσε την εντύπωση πως πρόκειται για χωριό της Κρήτης. Η καταλήξει -ακης κυριαρχεί προκαλώντας ερωτηματικά για την προέλευσης της. Ο υπεύθυνος αξιωματικός για την καταγραφή των συγκεκριμένων προσφύγων Στυλιανός Βολάνης, κρητικός στην καταγωγή, όταν δεν πετύχαινε να αποδώσει το επίθετο στα ελληνικά από τα τουρκικά πρόσθετε στο όνομα του παππού που ήταν και αρχηγός της οικογένειας την κατάληξη -ακης δημιουργώντας έτσι ένα νέο επίθετο και μια καταληκτική ομοιομορφία που σίγουρα δεν υπήρχε πριν, πέραν της κατάληξης -ογλου, που πολλοί έλληνες υποχρεώθηκαν να υιοθετήσουν στην περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Για την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Στυλιανός Βολάνης μετά το κίνημα 1^ης Μαρτίου 1935 καταδικάστηκε σε θάνατο από το στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Όταν οδηγούνταν στο απόσπασμα είπε: Στο πρόσωπο μου εκδικούνται τον κρητικό λαό για τα δημοκρατικά του αισθήματα .Ήταν ανιψιός ενός από τους ηρωικούς Κρήτες  Μακεδονομάχους, του καπεταν Γιώργη Μπολάνη.